Coherentie in theorie en praktijk
Door: Ronne van den Hurk
De laatste tijd verschijnen er steeds meer boeken en publicaties die direct of zijdelings gaan over klank. Met klank bedoel ik dan niet alleen dat wat we kunnen horen, maar iedere vibratie in het universum. Want het mag ondertussen duidelijk zijn dat we ons beperkte inzicht in “wat is” moeten laten varen, en onze gedachten meer vrijheid moeten geven. Waarom is alleen dat wat we kunnen horen klank, dat wat we kunnen zien licht, en dat wat we kunnen voelen concreet? We blijken al die tijd een compleet verkeerde voorstelling van de werkelijkheid gehad te hebben. We hebben dat wat wij met onze zeer beperkte zintuiglijke vermogens kunnen waarnemen “de werkelijkheid” genoemd. Hoe kortzichtig! Eindelijk beginnen we de werkelijke betekenis van ‘Maja’ te begrijpen, de schijnbare werkelijkheid. De onhoorbare klank, het onzichtbare licht, de niet voelbare structuren, ze zijn allemaal onderdeel van wat ik “De werkelijke werkelijkheid” noem. Onderdelen hiervan zijn “de onzichtbare werkelijkheid”, “de ontastbare werkelijkheid” en “de onhoorbare werkelijkheid”. De werkelijke werkelijkheid bestaat uit al wat is. Wat dat precies is, daar zullen we misschien wel nooit helemaal achterkomen. De grootste ontdekking van de laatste honderd jaar is namelijk dat we nu weten dat we minimaal 80% van al wat is niet weten. Daarom is het van het grootste belang dat we open staan om onze visie steeds weer te herzien. Er zijn tal van grote denkers die zich momenteel bezighouden met de structuren en de invloeden van de werkelijke werkelijkheid. Zo heeft het concept van deeltjes plaats gemaakt voor golven. In 1930 zei Einstein al dat ze tot de conclusie waren gekomen dat Ruimte het primaire element is, en dat materie slechts een secundaire plaats inneemt. Ondertussen bestaat de theorie van het kwantumvacuüm, waarbij golven vormen creëren. Hierin is nog wel plaats voor materie, maar deze bestaat dan bijvoorbeeld uit fotonen als dragers van licht en bosonen als dragers van fysische kracht. De staande golven verklaren het fenomeen van wat wij materie noemen: schijnbaar massieve structuren, die dus eigenlijk uit golven bestaan. Alles lijkt hierbij te draaien om coherentie. Coherentie tussen cellen onderling, tussen lichaam en buitenwereld, tussen bewustzijn en de rest van de wereld. Een van de vormen van coherentie tussen lichaam en buitenwereld is de uitwisseling van informatie door middel van de zintuigen. Deze houden de buitenwereld continu in de gaten en reageren hierop. Een meer verfijnde vorm is de coherentie die plaatsvindt tussen de beide hersenhelften tijdens bijvoorbeeld meditatie of gebed, en de coherentie tussen het bewustzijn van een individu met dat van een ander, of een hele groep (onderzoek van Nitamo Montecucco). Hierbij kunnen de EEG-golven van verschillende proefpersonen 50-70% coherentie bereiken. Hoe meer coherentie, hoe meer uitwisseling mogelijk is, ook door niet-zintuiglijke waarneming. De wetenschap raakt hier aan wat stammen zoals de Sioux-indianen in Noord-Amerika of de aboriginals in Australië al lang als realiteit aanvaardden. Hun staat van ‘dreaming’ was voor hen altijd al een reële werkelijkheid. De wetenschap begint nu te ontdekken dat synchronisatie de sleutel is tot een heel nieuw wereldbeeld. Hiermee valt bijvoorbeeld ook te verklaren waarom identieke tweelingen, of moeders en hun kinderen signalen zoals angst of pijn van elkaar opvangen. Zij zitten simpel gezegd op dezelfde golflengte. Naar deze fenomenen is uitgebreid onderzoek gedaan, maar ondanks dat het voor 100% bewezen is dat dit buitenzintuiglijk contact plaatsvindt, waren er tot nu geen verklaringen voor.
Hans Cousto
Terwijl er op het theoretische vlak steeds nieuwe verbanden en verklaringen worden gevonden, gebeurt er ook van alles in de praktijk. Zo zijn wij bijvoorbeeld vanaf 2005 begonnen met het opdoen van ervaringen met kosmisch gestemde stemvorken naar de inzichten van Hans Cousto. Hij begreep het belang van coherentie maar al te goed, en ontwikkelde stemvorken die coherent zijn aan de bewegingen van de hemellichamen. Het verhogen van de synchronisatie is precies dat wat binnen de fonoforese nagestreefd wordt. Deze stemvorken vibreren in perfecte harmonie met de planeten, waarvan de beweging zo langzaam is dat we ze met ons beperkte hoorvermogen niet kunnen horen. In de praktijk is gebleken dat het gebruiken van deze kosmische frequenties heling teweegbrengt, en een diep gevoel van verbondenheid en eenheid. De wetenschap is nog lang niet zo ver dat hier een onomstotelijke verklaring voor is. Er zijn wel allerlei effecten beschreven van geluidstrillingen op materie, zoals de Chladnifiguren (waarbij een plaat in trilling wordt gebracht waardoor in zand prachtige patronen verschijnen), en de waterkristallen van Emoto. Maar het effect op onze gezondheid is nog een behoorlijk onontgonnen terrein. Stemvorken zijn wel gebruikt om het fenomeen van resonantie te verklaren: als je twee stemvorken met dezelfde frequentie naast elkaar op een stuk hout zet, en je slaat er eentje aan, dan gaat de andere ook resoneren. Doe je dit met twee verschillende stemvorken dan gebeurt dit niet. In het lichaam gaan daarom alleen die delen resoneren, die van nature overeenkomen met deze specifieke frequentie. Er bestaat nog geen sluitend bewijs dat het werkt, en er zijn nog geen wetenschappelijke verklaring voor hoe het precies werkt. Maar dat betekent nog niet dat we geen gebruik kunnen maken van het effect dat deze trillingen hebben op onze gezondheid. Steeds meer therapeuten komen met kleine wondertjes die teweeg zijn gebracht door het gebruik van kosmisch gestemde stemvorken op het lichaam. Van verdwenen acute klachten zoals spit, verstuiking, en hoofdpijn, tot verbeterde chronische klachten zoals menstruatieklachten, blaasontstekingen, en RSI-klachten en fibromyalgeie. En dat zijn dan alleen de heel concrete gevallen.
Therapeutisch
Therapeuten zijn vooral zo enthousiast, omdat zij zichzelf en anderen langzaam zien veranderen naar een niveau van groter welbevinden. Ze krijgen te horen dat ‘iemand zich beter voelt’, dat iemand ‘lekkerder in z’n vel zit’, dat iemand het gevoel heeft ‘thuis te komen bij zichzelf’. Ja, dit klinkt allemaal erg zweverig. Maar betekent dat, dat we de hele fonoforese en klankwetenschap dan maar als onzin aan de kant moeten schuiven, of is het alleen zo dat we meer onderzoek moeten doen naar wat er precies gebeurt? Persoonlijk ben ik na twintig jaar verlost van chronische, zeer ernstige arm- en schouderklachten, waardoor ik de mogelijkheid van heling door fonoforese serieus ben gaan nemen. In dat proces kwam ik een aantal hardnekkige programmeringen tegen, die ik later veelvuldig terugzag bij anderen die met de stemvorken gingen werken. Het probleem is namelijk dat het voor ons nog moeilijk te accepteren is dat iets dat we niet volledig begrijpen zo goed werkt. Het lijkt immers zo onbenullig, het aanslaan van stemvorken en deze op het lichaam zetten. Niets is echter minder waar. Het lijkt voor spieren bijvoorbeeld vrijwel onmogelijk om onder de invloed van bepaalde frequenties hun spanning vast te houden. De spieren en het gehele weefsel ontspannen zich. Ook in Amerika zijn er goede resultaten geboekt, zoals bij de behandeling van: schouder- en rugpijn, migraine, hartritmestoornissen, hoge bloeddruk, hernia, chronische vermoeidheid, pijn in de heup, slaapproblemen, onrust, huiduitslag, menopauzeklachten, urineweginfecties en depressie. Door mijn eigen ervaringen en die van anderen in Nederland, Duitsland en Amerika is bij mij langzamerhand het vertrouwen gegroeid, en durf ik met steeds meer zekerheid te zeggen dat fonoforese werkt. De enthousiaste reacties van cursisten, die veelal verbaasd en zeker verwonderd zijn over het effect dat fonoforese teweeg kan brengen, sterken me in die overtuiging. Ik hoop dat in de toekomst de steeds groter wordende hoeveelheid ervaringen zal leiden tot een uitgebalanceerd nieuw systeem van heling, waarbij we met respect voor lichaam en geest het welzijn van onszelf en anderen kunnen herstellen. Gelijktijdig zal de wetenschap steeds meer ontdekkingen doen die verklaringen geven voor datgene wat we in de praktijk vaststellen.
© Ronne van den Hurk